Dit heeft niets te maken met welke sport of activiteit je kiest, alleen hoe je het beoefent. Het kan CrossFit, Olympisch gewichtheffen, Obstacle running of iets dergelijks zijn.
Met alles wat er aan informatie en blootstelling aan verschillende trainingsmethodologieën op internet te vinden is, is de grens tussen atleten en sporters vaak vervaagd of vergeten (of wordt zelfs niet begrepen dat deze bestaat). Dus wat maakt je een atleet en wat maakt je een sporter? Als je meedoet, moet je een atleet zijn….. toch? Maar wat als je twee keer per week traint en twee keer per jaar lokaal aan een gewichthef-event of een CrossFit-wedstrijd in je sportschool meedoet, dan moet je toch wel een atleet zijn? Ik denk niet dat competitie het bepalende kenmerk van een atleet is, hoewel ik het wel een belangrijk element vind. Waar het om gaat, is hoe je training in het leven, je mindset en intenties beheert.
Waarom maakt het uit wie je bent? Want zelfs als zowel atleten als sporters veel van dezelfde dingen doen, is HOE ze het doen vaak verschillend. Houd er rekening mee dat wat je hier leest geen waardeoordelen zijn – sporters zijn geen slechte mensen of zijn inferieur aan atleten, ze hebben gewoon andere prioriteiten en doelen. Het doel van deze blog is om je te helpen bepalen waar het verschil ligt.
Schema
Een atleet bouwt zijn of haar leven op rond training en competitie; een sporter past training in in zijn of haar leven. Het is duidelijk dat hier een verschil is, maar dit zijn niet alleen tegenpolen. Gewichtheffen is hier een goed voorbeeld van. Behalve het handjevol in het Olympisch trainingscentrum, moeten gewichtheffers zich zorgen maken over banen en manieren vinden om deze in evenwicht te brengen met hun training. Maar werk is ondergeschikt aan training en competitie (want training & competitie = werk) voor de atleet in plaats van primair zoals het is voor de sporter. Maar als je denkt dat je een atleet bent (of wilt zijn), moeten training, herstel en competitie je eerste prioriteiten zijn. Geen overwegingen die je maakt nadat al het andere in je leven al geregeld is.
Doel & Doelen
Het doel en de doelen van een atleet zijn volledig prestatiegericht. Hun training is gericht op het bereiken van bepaalde prestatiedoelen zoals gewichten, tijden of scores. Een atleet is eerder bereid om over grenzen te gaan (fysiek, mentaal, etc) om het gewenste doel te bereiken dan een sporter. Er is geen direct werk voor uiterlijk of gezondheid; dit betekent niet dat atleten deze dingen niet waarderen, maar het betekent wel dat ze ondergeschikt zijn aan het echte doel van training. Sporters kunnen prestatiedoelen hebben, maar er is meer bezorgdheid over gezondheid, fitheid en waarschijnlijk uiterlijk. Hier is natuurlijk niets mis mee – wie denkt dat gezond zijn een stom doel is? Maar de mentaliteit is totaal anders. Dit zal ook rekening houden met andere elementen, zoals verwachtingen voor pijn en letsel en de manier waarop die dingen worden beheerd (zie hieronder). Bepaal wat je prioriteiten zijn – ben je bereid al het andere opzij te zetten om een prestatiedoel te bereiken? Of is zoiets als gezondheid op de lange termijn of je uiterlijk belangrijk genoeg voor je dat je de prestatiegerichte onderdelen van jouw training moet aanpassen om tegemoet te komen aan deze andere doelen?
Vooruitgang en bekwaamheid
Een sporter mag niet verwachten dat hij in hetzelfde tempo vooruitgang boekt als een atleet en mag verwachten dat zijn of haar uiteindelijke vermogen nooit hetzelfde niveau zal bereiken als zijn of haar atleet-tegenhanger. Dit is eigenlijk gewoon het product van het verschil in tijd en moeite. Een atleet die 20 uur of meer per week traint en wiens levensstijl bevorderlijk is voor die training en het herstel daarvan zal meer kunnen bereiken dan de sporter die een paar dagen per week een uur of zo traint voor zover werk, gezin en vakanties dit toelaten. Sommigen van jullie sporters hebben misschien meer potentieel dan sommigen van jullie atleten, maar je zult het niet bereiken als het geen prioriteit voor je is en je niet doet wat nodig is.
Pijn, verwondingen en behandeling
Iedereen die op een bepaald moment iets fysieks doet, zal pijn en op zijn minst lichte verwondingen ervaren. Over het algemeen zullen atleten vaker en in grotere mate pijn en blessures ervaren, maar ernstige blessures onder sporters lijken tegenwoordig vaker voor te komen.
Persoonlijk ben ik van mening dat sporters mogen verwachten dat ze gezonder blijven dan atleten, hoewel deze mentaliteit onder een schijnbaar groeiende populatie in de CrossFit-gemeenschap aan het veranderen is. Dat wil zeggen, niet-competitieve personen die alleen trainen voor recreatie, plezier en/of gezondheid/fitness zijn ernstig en regelmatig letsel als onderdeel van hun training gaan accepteren. Ik denk niet dat dit de meerderheid vertegenwoordigt.
Atleten zijn bereid blessures te riskeren en meer met pijn om te gaan om hun prestatiedoelen te bereiken en dit is veel redelijker en rationeler dan een sporter die hetzelfde doet. Als het je doel is om gezond, fit en redelijk fysiek aantrekkelijk te zijn, hebben blessures, operaties en mank lopen niet veel zin. Als je een atleet bent, wil je deze dingen ook vermijden, maar niet omdat ze ongezond zijn, maar omdat ze je vertragen bij het bereiken van je prestatiedoelen. En wanneer blessures optreden, zullen atleten ze anders behandelen dan sporters.
Voor een sporter gaat het beheersen van een blessure over echt genezen en het voorkomen van verdere schade. Het is een langetermijnperspectief dat overwegingen omvat zoals of ze hun kleinkinderen kunnen bijhouden of zonder hulp op en van het toilet kunnen komen. Voor een atleet is het beheersen van een blessure meer een kwestie van zo snel mogelijk weer gaan trainen met zo min mogelijk verlies van vooruitgang.
Zaken als voedingssupplementen en drugs spelen hier een rol. Naar mijn mening moet de sporter zich ten doel stellen om zo min mogelijk ontstekingsremmers te gebruiken. Ten eerste, zoals ik eerder al zei, heeft het geen zin om zo hard te gaan dat je merkt dat je ze regelmatig nodig hebt. Ten tweede, als gezondheid een primaire zorg is, stel je lichaam dan niet bloot aan de effecten van drugs. Als iets pijn doet, pak dan de oorzaak van het probleem aan, genees het en herhaal het niet. Je hebt de mogelijkheid om dit op de meest grondige manier te doen en hoeft niet in een grote haast te zijn.
“Topsport is ongezond”
omdat prestatie op de eerste plek komt
Atleten, aan de andere kant, zullen vaak pijn en blessures moeten behandelen op een manier die niet de gezondste is. Voorop staat om hen sneller weer aan het trainen te krijgen of ze door een probleem goed genoeg te laten trainen om ze door een aanstaande wedstrijd heen te helpen. In deze gevallen wordt het helende deel in zekere zin uitgesteld en is coping het doel. Dit is waar ontstekingsremmers in vaak grote doses voor het aanpakken van een ontsteking en pijnvermindering met het oog op voortgezette training zinvol zijn. Je doet wat je moet doen om de blessure tijdelijk te doorstaan en zorgt er vervolgens op de juiste manier voor wanneer je wedstrijd- en trainingsschema dit toelaat.
Waar val je binnen het spectrum?
Zoek uit waar je valt binnen het spectrum van atleet tot sporter. Begrijp duidelijk je doel en je prioriteiten. Als je dat eenmaal hebt gedaan, kun je slimme keuzes maken en trainen, herstellen en denken op de manier die het beste bij je past.
