Waarom ik zo van zware workouts houd?

Van kleins af aan heb ik mijzelf fysiek in (sport) en mentaal uitgedaagd, en hier vaak ook de randen opgezocht. Opgegroeid op Scheveningen waar als klein mannetje genoeg te beleven viel.

De havenhoofden (rotsblokken) waren voor mij de plek bij uitstek. Tussen de rotsblokken vissen naar krabben of met al mijn vrienden eroverheen racen. In zo hoog mogelijke bomen klimmen, om vervolgens bovenaan naar de boom ernaast te springen. Meerdere sporten beoefend zoals voetbal, basketball, handbal en diverse vechtsporten. Vele vechtsporten heb ik samen met mijn broer beoefend en als er geen training/les was dan gingen wij thuis rustig verder. Wij gingen vroeger de uitdaging niet uit de weg, ook niet toen wij samen hoog in de boom ruzie kregen en het op die plek wilden ‘uitvechten‘. Dat was van beiden geen goed idee, want wij donderden van zo’n 4 a 5 meter hoog uit de boom. Volgens mij hebben wij onderweg naar beneden wel elke tak aangetikt voordat wij uiteindelijk op de grond belandden.

Na dat moment was het voor mij niet meer klimmen in (hoge) bomen en zocht ik een andere uitdaging, mountainbiken. Na enige tijd zocht ik hier ook de randen op. Zandpaden, duinen, springen, zo hard mogelijk door de stad en van dijken afrijden. Dat laatste heeft mij een zware hersenschudding opgeleverd. Toen op dat moment zat er bij mij behoorlijk de schrik in. Snelheid en hoogte waren toen mijn vriend niet meer*, sterker nog, ik ontweek ze. Hoogtevrees en onzekerheid over mijzelf waren een feit! Ben wel doorgegaan met sporten zoals voetbal, maar de ‘extreme sporten‘ waren passé.

militaire opeliding

Toch ben ik gaan werken bij het Ministerie van Defensie als militair. Want hier wordt men zowel letterlijk als figuurlijk uitgedaagd om de randen op te zoeken. Naast het fysieke plaatje is er ook zeker een mentaal element wat meespeelt om iemand te vormen tot militair. Deze 2 elementen worden in de opleiding ook samengevoegd, door iemand bijvoorbeeld eerst uit te putten met fysieke opdrachten, om vervolgens omhoog te laten klimmen in een toren. En toch ben ik de uitdaging aangegaan, en ging ik na 2 jaar weer opzoek naar een andere/ zwaardere uitdaging. Dit werd een onderdeel binnen de Koninklijke Landmacht, de Luchtmobiele Brigade (*dit terwijl hoogte en snelheid mijn vriend niet meer waren).

Hier werd op ALLE vlakken meer van mij gevraagd dan bij de vorige eenheid waarvoor ik 2 jaar werkte. De Voortgezette Algemene GevechtsOpleiding Luchtmobiel (VAGOL) had ook maar een slagingspercentage van 35%. Dus ik wist van tevoren dat het niet makkelijk voor mij zou worden. Maar zoals ik ben: als ik ergens aan begin, maak ik het ook af, hoe heftig, zwaar en hoe k#t het ook is. Zoals de naam al aangeeft, de “LUCHTMOBIELE BRIGADE“, ben ik mijzelf aan alle kanten tegengekomen.

Startende met de opleiding werd ik al snel uit mijn comfort-zone gehaald. Alles onder druk…..,veel fysieke en mentale opdrachten, alles in de looppas, weinig slaap en VEEL op hoogtes werken. Af en toe was ik door de diverse opdrachten achter elkaar zowel fysiek als mentaal zo uitgeput dat ik dacht: “Waar doe ik het voor?” Heb vaak op dat moment geen antwoord aan mijzelf kunnen geven, maar opgeven deed ik niet, dus dan maar gewoon doorgaan. Achteraf wist ik dondersgoed waarvoor ik het deed, maar tijdens is het af en toe moeilijk te relativeren.

Ik ga zeker niet achteraf zeggen, na het behalen van mijn rode baret, dat het een “Walk in the park” is geweest, integendeel zelfs. Ik ga ook niet zeggen dat het een onmogelijke taak was. Ondanks dat er van de ruim 120 kandidaten, die opgekomen waren voor de VAGOL, er uiteindelijk maar 35 de rode baret hebben mogen ontvangen van mijn lichting, heb ik laten zien dat het niet ONMOGELIJK is. Ik was voor het eerst trots op mijzelf en dat ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds dat ik DAT gedaan heb. Ik heb mijzelf overwonnen en alles overtroffen. Ik heb aan mijzelf laten zien dat er meer mogelijk is dan dat ik vooraf gedacht had.

Dat was voor mij het keerpunt geweest in mijn leven. Niet dat hoogte weer mijn grote vriend is geworden (heb er nog steeds niet zoveel mee), maar dat ik alles wel veel beter kan relativeren. Heb ondertussen in mijn leven dingen voor elkaar gekregen waar ik vooraf nooit had van kunnen dromen. Zowel op fysiek, mentaal als zakelijk vlak. De randen opzoeken doe ik nog steeds. Maar ben ondertussen een stuk ouder, vader en vooral ‘wijzer’ geworden. Dus rennen over de rotsblokken zit er voor mij niet meer in.

crossfit

Het opzoeken van de randen, fysiek als mentaal is voor mij niet een éénmalig moment, dit blijf ik doen. Dit doe ik in alles, het is voor mij een “way of life” geworden. In 2012 is CrossFit op mijn pad gekomen. Ik dacht: “Leuk, een gevarieerde workout met cardio elementen verweven met kracht!” De kennismaking met een WOD (Workout of the Day) ws wel eentje die ik ‘even’ zou doen. Het was namelijk een benchmark “Karen”, 150 wallballshots voor tijd. Dit doet men door eerst een squat met een 9 kilogram medicijnbal te maken om deze vervolgens naar een doelwit tegen de muur ongeveer 3 meter vanaf de vloer te gooien. Dus 150 wallballshots ZO SNEL MOGELIJK….. Heb anderhalve week niet kunnen lopen van de spierpijn. Wat was dat heftig, maar het gaf zo’n kick! Het eerst het idee had dat het mij makkelijk af zou gaan maar achteraf bleek dat het een zware workout was, was een “wake up call” voor me. Het afzien, nederig zijn en vervolgens te herrijzen uit de workout is gevoel dat met geen pen te beschrijven is!

Ook hier zoek ik (op een verantwoorde manier) de randen op. Het voed mij, het laat mij zien tot waar ik staat ben, geeft mij het gevoel dat ik leef. CrossFit geeft mij dit iedere dag weer. Elke dag weer het gevoel dat ik iets overwonnen heb. En ook wetende dat het mij in de nabije toekomst BETER maakt, in zowel fysiek, mentaal en achteraf ook….zakelijk.